خیابانی که سال‌ها هویت خود را در حجره‌های آلومینیوم‌فروشی شکل داده بود، به بستری برای بازاندیشی در مفهوم مجتمع تجاری تبدیل شد؛ بازاندیشی‌ای که با رویکرد اجماع یک صنف، پراکندگی فعالیت‌ها را به نظمی یکپارچه و منسجم بدل می‌کند. در این نگاه، ساختن صرفاً به معنای افزودن حجم به شهر نیست، بلکه تلاشی است برای بازتعریف رابطه‌ی فضا، اقتصاد و حافظه‌ی شهری.

بر همین اساس، به‌جای افزودن طبقات بر سطح زمین، تصمیم به حرکت به درون زمین اتخاذ شد؛ تصمیمی آگاهانه که ضمن پاسداشت مقیاس خیابان، امکان خلق تجربه‌ای فضایی تازه همراه با بهره‌وری اقتصادی بالاتر را فراهم می‌کند.

طبقه‌ی خیابان به شوروم‌ها اختصاص یافت و مسیرهایی طراحی شد که با ایجاد ارتباط بصری میان واحدها، دسترسی سریع را ممکن ساخته و در عین حال هویت مستقل هر واحد را حفظ می‌کنند؛ نظمی که یادآور منطق فضایی و ریتم راسته‌های بازار سنتی است.

بر فراز این تراز، بامی شکل گرفت که نه صرفاً بخشی از بنا، بلکه به‌مثابه عرصه‌ای عمومی و فضای شهری تعریف می‌شود؛ فضایی که حتی در زمان خاموشی مجتمع نیز می‌تواند زنده باقی بماند و در تعامل با شهر عمل کند. در لایه‌های زیرین، ساختاری چندلایه شامل حجره‌ها، فضاهای انبار، پارکینگ و نیازهای خدماتی بنا سامان یافته و به‌صورت یکپارچه، عملکردهای اقتصادی و صنفی مجموعه را پشتیبانی می‌کند.

این سازمان‌دهی عمودی، تجسم بازآفرینی مفهوم «سرا» است؛ جایی که با حفظ ریتم گذشته و پیوند آن با آینده، هویت صنفی در قالبی نو و یکپارچه معنا می‌یابد. پیوند فرم و عملکرد، احترام به بافت موجود و خلق فضایی که همزمان اجتماع، اقتصاد و حافظه‌ی شهری را زنده نگه می‌دارد، فلسفه‌ی سرای ماندگار را در این پروژه عینیت می‌بخشد.

نهایت، این پروژه نشان می‌دهد که معماری نه‌تنها پاسخگوی نیازهای امروز است، بلکه ادامه‌دهنده‌ی روایت شهری و بخشی از هویت ماندگار آن نیز خواهد بود.