روند شکل‌گیری این مجموعه با الهام از الگوهای بومی معماری در اقلیم شمال کشور صورت گرفته است؛ جایی که خانه‌ها در میانه‌ی حیاط قرار می‌گیرند و فضای باز پیرامون، نقش واسطه‌ای میان درون و بیرون را ایفا می‌کند. در این الگو، حیاط نه صرفاً عرصه‌ای باز، بلکه بستری برای تنفس، تعامل و تجربه‌ی زیستن در پیوند با طبیعت است.

در بازخوانی این منطق فضایی، هر واحد مسکونی در طرح حاضر به حیاطی خصوصی و مستقل دسترسی دارد؛ فضایی نیمه‌باز که به عنوان ورودی هر واحد عمل کرده و تجربه‌ی ورود را از بیرون به درون، تدریجی و آگاهانه می‌سازد. این حیاط‌های خصوصی یادآور همان رابطه‌ی میان طبیعت، معماری و سکونت در خانه‌های شمالی هستند که در آن، مرز درون و بیرون همواره نرم و قابل نفوذ است.

راهروهای پیرامونی که میان واحدها شکل گرفته‌اند، با الهام از ایوان‌ها و گذرهای سنتی، نقش ارتباطی و اجتماعی فضا را تقویت می‌کنند؛ فضاهایی که هم‌زمان مسیر عبور، مکث و دیدار را فراهم می‌سازند. بدین ترتیب، مجموعه نه تنها به لحاظ عملکردی منسجم است، بلکه کیفیتی انسانی و زنده در فضاهای میانی خود ایجاد می‌کند.

در طراحی کلی، تناسبات عمودی و ارتفاع حیاط‌های خصوصی با الهام از بام‌های بلند و ایوان‌های باز در خانه‌های شمالی شکل گرفته‌اند؛ عناصری که با ایجاد گشایش دید و جریان هوا، حس فراخی، سبکی و پیوند مداوم با چشم‌انداز طبیعی پیرامون را تقویت می‌کنند.

در نهایت، هدف طرح بازآفرینی ارزش‌های اصیل معماری بومی در قالب زبانی معاصر است — زبانی که اصالت را نه در تکرار فرم‌های گذشته، بلکه در تداوم معنا، منطق فضایی و پیوند پایدار میان انسان، طبیعت و معماری جست‌وجو می‌کند.