فرآیند طراحی این پروژه بر اساس رویکردی شکل گرفت که از یک توده‌ی واحد و پیوسته آغاز شد. در ابتدا، حجم کلی برج به صورت یک بدنه‌ی عمودی و فشرده تصور شد؛ اما با بازاندیشی در رابطه‌ی آن با خط آسمان شهر و کیفیت حضورش در مقیاس شهری، تصمیم گرفته شد که این حجم عظیم شکسته شود و در ارتفاعاتی مشخص تهی گردد. این مداخله منجر به ظهور پنج برج مجزا در بالای یک سکوی مشترک شد.

سکوی یکپارچه و صلب پروژه، به عنوان پایه، به پارک فناوری اطلاعات (IT Park) اختصاص یافته است. این تصمیم باعث می‌شود که فضای زیرین، نه تنها یک بستر ساختمانی بلکه یک فضای شهری فعال و در دسترس عموم باشد؛ جایی که امکان تعامل اجتماعی، تبادل دانش و ارائه خدمات عمومی فراهم شود.

در لایه‌های بالاتر، پنج برج با سازمان‌دهی عمودی به دفاتر اداری اختصاص یافته‌اند. تقسیم توده به برج‌های باریک‌تر، علاوه بر بهبود نورگیری و تهویه طبیعی، سبب کاهش مقیاس بصری پروژه در خط آسمان و ایجاد ریتم و تنوع در افق شهری می‌شود. در عین حال، این برج‌ها به واسطه‌ی سکوی مشترک خود همچنان هویتی واحد و خوانا دارند.

به این ترتیب، پروژه از یک «جرم سنگین و یکپارچه» به یک «مجموعه‌ی پویا و باز» تبدیل شده است؛ مجموعه‌ای که از پیوند میان کارکرد عمومی و دفاتر خصوصی شکل گرفته و هم در مقیاس شهر و هم در مقیاس کاربران معنا پیدا می‌کند.