روند طراحی مجموعه‌ی مسکونی آسمان در پردیس تهران با خوانش دقیق توپوگرافی آغاز شد؛ زمینی با شیب‌های تند که در نگاه نخست محدودکننده به نظر می‌رسید، اما به‌تدریج به عاملی تعیین‌کننده در شکل‌گیری ساختار پروژه بدل شد.

در جست‌وجوی تعادلی میان تراکم و مقیاس انسانی، ایده‌ی کاستن از برج و نشاندن بخش‌های حذف‌شده در دامنه شکل گرفت؛ گویی ویلاهای پراکنده‌ی پیرامون، همان واحدهایی هستند که از توده‌ی اصلی جدا شده و در بستر زمین امتداد یافته‌اند.

این فرایندِ «حذف برای پیوند» باعث شد حجم برج در طبقات پایین‌تر سبک شود و فضای خالی آن به‌صورت تراس‌ها و گذرگاه‌هایی تعریف گردد که میان برج و زمین ارتباطی پیوسته برقرار می‌کنند.

در میان مجموعه، مرکز محله به عنوان فضای خالی عمل می‌کند؛ مرزی میان سکونت افقی و عمودی که گذرگاه و فضای جمعی را همزمان تأمین می‌کند.

به این ترتیب، برج از دل زمین برمی‌خیزد و ویلاها امتداد افقی همان سکونت عمودی‌اند — دو چهره از یک منطق کالبدی که در مرکز محله با هم تلاقی می‌کنند.