در طراحی این مجموعه‌ی مسکونی در شهر رشت، رویکرد پروژه بر آن بوده است تا به‌جای تکرار الگوی رایج بلوک‌های فشرده با راهروهای بسته، ساختاری بازتر و تنفسی‌تر برای زیست جمعی تعریف شود؛ ساختاری که هم‌زمان به اقلیم مرطوب منطقه و کیفیت‌های فضایی زندگی روزمره پاسخ دهد.

سازمان‌دهی توده‌ها به‌صورت چند حجم مستقل در پیرامون یک فضای میانی شکل گرفته است. این توده‌ها از طریق راهروهای نیمه‌باز و سرپوشیده‌ی پیرامونی به یکدیگر متصل می‌شوند؛ فضاهایی که نه صرفاً مسیر دسترسی، بلکه لایه‌ای میانی میان واحدهای مسکونی و حیاط مرکزی مجموعه به شمار می‌آیند.

این فضاهای حرکتی نیمه‌باز، با قرارگیری در مجاورت فضای سبز میانی و برخورداری از دید، نور و جریان هوا، کیفیتی فراتر از یک راهروی عملکردی می‌یابند. آن‌ها به بستری برای مکث، مشاهده، تعاملات کوتاه‌مدت و تجربه‌ی تدریجی فضا تبدیل می‌شوند و نقش مهمی در شکل‌گیری حیات جمعی مجموعه ایفا می‌کنند.

ساختار باز و متخلخل این راهروها، امکان گردش مؤثر هوا و تقویت تهویه‌ی طبیعی را فراهم کرده و در عین حال، به‌عنوان یک لایه‌ی اقلیمی، از فضاهای داخلی در برابر بارندگی و رطوبت محافظت می‌کند. بدین‌ترتیب، مرز میان درون و بیرون نه به‌صورت گسسته، بلکه در قالب یک طیف فضایی پیوسته تعریف شده است.

در کنار این منطق فضایی، طراحی احجام و لبه‌های نرم و پیوسته‌ی راهروها، همراه با شفافیت جان‌پناه‌ها، موجب کاهش صلبیت بصری توده‌ها و ایجاد ارتباط دیداری مداوم میان طبقات، حیاط و کاربران می‌شود؛ امری که مقیاس انسانی فضا را تقویت کرده و تجربه‌ی حرکت در مجموعه را غنی‌تر می‌سازد.

در مجموع، پروژه با اتکا به راهروهای نیمه‌باز پیرامونی و سازمان‌دهی فضایی باز، تلاشی است برای بازتعریف الگوی دسترسی در معماری مسکونی معاصر رشت؛ الگویی که به‌جای انزوا و بسته‌بودن، بر شفافیت، جریان هوا، ارتباط اجتماعی و کیفیت زیست روزمره تأکید دارد.