معماری با ادغام ارگانیک ساختمان در سایتش آغاز می‌شود؛ به‌عنوان راهی برای بیان اینکه معماری با چشم‌انداز و زمینه‌اش یکی است. این فلسفه، راهنمای طراحی برج‌های ۳۰ طبقه در پادگان ۰۶ پاسداران تهران بود — زمینی سرشار از درختان ارزشمند و فضای سبز طبیعی.

با توجه به اهمیت بستر طبیعی، تمرکز پروژه بر حداقل سطح اشغال و در عین حال دستیابی به تراکم بالا بود تا بخش بزرگی از محوطه به‌عنوان فضای سبز برای پروژه و منطقه‌ی مسکونی اطراف حفظ شود.

با انتخاب رویکردی عمودی، طراحی توانست فضاهای سبز وسیع را حفظ کند و سایت را به ریه‌ای سبز در بافت متراکم شهر تبدیل نماید. جانمایی و جهت‌گیری هر برج به گونه‌ای انجام شد که نور، تهویه و دیدها بهینه باشند، در حالی که درختان موجود و ارتباط بصری با محیط طبیعی محفوظ بمانند.

خودِ برج نیز در هماهنگی با فضای سبز اطراف، بخشی از آن را در ارتفاعات به نمایش گذاشته است. با بازی در حجم و عقب‌نشینی بخش‌هایی از توده، تراس‌های سبز در ارتفاع شکل گرفته‌اند؛ فضاهایی که همچون تداومی از زمینِ پوشیده از درختان، به آسمان می‌رسند.

این تراس‌ها نه‌تنها مرز میان طبیعت و معماری را محو کرده‌اند، بلکه کیفیت زیستی ساکنان را با نور، هوا و منظر سبز گسترش داده‌اند.

بدین‌ترتیب، برج از یک سازه‌ی صرفاً عمودی فراتر رفته و به المانی سبز در شهر بدل شده است — نمادی از پیوند میان تراکم و طبیعت، که حضورش یادآور امکان هم‌زیستی معماری و زمین در دل شهری فشرده است.