معماری بناهای ساخته شده در شمال ایران عموما دارای شاخصه های مشابهی به لحاظ ساختاری هستند. علت اصلی این موضوع تعامل با اقلیم مرطوب منطقه است که در برخی نقاط مرتفع ظاهری سرد وکوهستانی نیز به خود می گیرد.  پروژه ویلایی اسبچین با اتکا بر کل گرایی حاکم بر خود، در کنار هماهنگی با اقلیم و سایت، به دنبال پاسخگوئی به نیاز ساکنین در تناسب با شرایط آسایش نیز هست. ایده ی اصلی پروژه طراحی مبتنی بر حفظ لایه ی .گیاهی موجود در سایت و توجه به حریم های کاربری در پراکنش فضایی آن است

پراکنش حجمی بخش های مختلف ویلا با کشیدگی در محور شرقی – غربی در کنار کاستن از تراکم توده ای با ایجاد امکان نورگیری ساختمان در ایام سرد سال ( 8 ماه از سال )، در الگوی رفتار باد اطراف ساختمان و وضعیت آسایشی آن تاثیر به سزایی دارد. از آنجایی که هوای مرطوب سنگین تر از هوای خشک است و در ارتفاع پائین تری قرار می گیرد پروژه با قرارگرفتن در ارتفاع توانسته علاوه بر ایجاد امکان کوران هوا از انتقال .رطوبت به جداره های بنا نیز جلوگیری کند

نحوه ی چینش احجام به گونه ای است که در کنار حفظ پوشش گیاهی موجود در طراحی، کاربری های عمومی تر در یک طرف و کاربری های خصوصی تر نظیر اتاق خواب ها در کنار یکدیگر قرار می گیرند تا در زمان بهره وری از بنا حدفاصل مطلوب حریم های مختلف برای کاربران فراهم شود. تمامی این بخش ها به وسیله ی صفه ای چوبی به یکدیگر متصل شده اند که سیرکولاسیون فضایی را برای ساکنین آسوده تر می کند.

استفاده از سقفهای شیبدار سبک با عایق حرارتی، تراس های کم عمق به منظور جذب حرارت خورشید و بهره وری از بازشوهایی با جهت گیری شمالی – جنوبی و عمق مناسب برای برقراری جریان هوا و مقابله با کج باران .وضعیت آسایشی بنا را بهبود بخشیده است

با توجه به متوسط سرعت و جهت وزش باد غالب با جهت گیری شمال به جنوب و امکان تغییر در سرعت باد، میتوانیم شاهد جریان متعادل در نقاط اصلی توده در طول شبانه روز باشیم. حفظ و به کارگیری گونه های گیاهی و درختان مرتفع با ضخامت های مختلف، فشار هوا را در تمامی نقاط و ارتفاع ها یکسان می کند که این پدیده موجب می‌گردد که کاربر با تغییرات ناگهانی فشار روبرو نگردد و با وجود نسیم های وزشی به مطلوبیت فضا .برای دست یابی به آسایش حرارتی کمک نماید