این پروژه در قالب یک مسابقه طراحی مجتمع مسکونی در شهر تبریز تعریف شد؛ محدوده‌ای که از نظر اجتماعی و اقتصادی در شرایط نسبتاً ضعیفی قرار داشته و در مجاورت زمین‌های کشاورزی شکل گرفته بود. همین موقعیت ویژه، نقطه‌ی آغاز شکل‌گیری ایده‌ی اصلی ما شد: ایجاد پیوند میان سکونت و زمین‌های کشاورزی.

با الهام از ساختار و مقیاس قطعات کشاورزی اطراف، تلاش کردیم بخشی از این ریتم و منطق را به درون مجموعه مسکونی بیاوریم. به این ترتیب، فضاهایی طراحی شدند که نه تنها به عنوان عرصه‌های سبز و مشترک مورد استفاده قرار می‌گیرند، بلکه امکان تولید و مصرف محصولات کشاورزی در مقیاس کوچک را نیز برای ساکنان فراهم می‌سازند. این راهکار ضمن ارتقای کیفیت زندگی، فرصتی برای خودکفایی و حتی ایجاد درآمد برای جامعه‌ی ساکن مجموعه ایجاد می‌کند.

از سوی دیگر، با توجه به شرایط اقتصادی مخاطبان طرح، هر واحد مسکونی به گونه‌ای طراحی شد که قابلیت توسعه و تغییرپذیری به دست استفاده‌کننده را داشته باشد. این انعطاف‌پذیری باعث می‌شود هر خانواده بتواند متناسب با توان مالی و نیازهای خود، واحد مسکونی را گسترش دهد یا تغییر دهد.

در نتیجه، پروژه نه صرفاً یک مجموعه ساختمانی، بلکه بستری زنده و پویا برای رشد و تکامل تدریجی زندگی ساکنان خواهد بود. در نهایت، طرح ما بر پایه‌ی توسعه‌پذیری و پیوند میان معماری و بستر کشاورزی منطقه شکل گرفت؛ مجموعه‌ای که برای قشر ضعیف جامعه طراحی شد، اما فراتر از یک سکونت‌گاه حداقلی عمل کرده و به الگویی پایدار و انسانی برای زیست جمعی تبدیل می‌شود.